بدیهی است در کشوری با مختصات جغرافیایی و نظامی و اقتصادی و فرهنگی افغانستان که هر تبعه بیگانه و خارجی غیر مقیمی از اتباع افغانستانی و شهروندان مقیم بیشتر محترم و گرامی داشته می شود در کمترین تنگناها و کوچکتریم چالش ها به سراغ مستشاران یانکی برویم.
در 13 سال گذشته ردپای همچنان پررنگ و جای پای مستحکم سربازان، فرماندهان و سفرای غربی و شرقی بر خاک افغانستان ملموس و مشهود و محسوس است به گونه ای که در جزیی ترین امور تا کلی ترین قضایای ملی مداخله و اظهارنظر داشته اند.
با این وصف، بعید نیست که برخی آگاهان سیاسی در بدنه دولت یا خارج از خوان گسترده ارگ، تاخیرها و تعویق های کنونی برای گزینش و معرفی کابینه را سریعا و صریحا منوط به عرض اندام جان کری وزیر امور خارجه امریکا بدانند.
دست استمداد و ید طولای نیاز افغانستان بسمت مشورت، پول، تسلیحات و مستشاران متخصص از مرزهای کشور از منطقه از قاره فراتر رفته است و تا دورترین کشورهای جهان نیز چیزی در خور یا پشیزی در این دست انداخته اند که ما را بیش از پیش متوقع و منفعل گردانیده است.
در کمتر از 2 ماهی که از مراسم تحلیف اشرف غنی و عبدالله بدون حضور جان کری ولی حضور مستمر وی در تمامی تصامیم افغانستانی می گذرد؛ شاهد لغزش نابخشودنی یا نقص اضطراری نبوده ایم که به این سرعت و صراحت خود را منتظر فرمان و اشاره غرب بدانیم اما...
برخی روشنفکرمآبان از وطن گذشته و برخی بی اعتمادان به ارگ ریاست جمهوری خودآگاه یا ناخودآگاه زمینه تاخت و تاز هرچه بیشتر ابرقدرت غرب، استکبار جهانی، قدرت های منطقه و فرصت طلبان همسایه را در خاک افغانستان فراهم می آورند که نگران کننده تر از گام های اشرف غنی در سیاست خارجی است.
با این تفاسیر آنچه که در قسمت اورژانسی و اضطراری رسیدگی به وضعیت حکومت و اپوزیسیون مداخله و دست نوازش پدرانه جان کری را بر سر خود می طلبد همین دشمنان خانگی و بی باور به اراده بین الافغانی هستند که از استقلال و عزت دولت عار دارند.
چه کابینه دولت وحدت ملی تا قبل از کنفرانس لندن سر و سامان یابد چه به بعد از آن موکول شود؛ خللی آنچنانی در روند فعلی حکومت پیش نخواهد آمد. کما اینکه رییس جمهور با فرمان ها و جهتگیری های مصم خود ابراز رضایت و بارقه های امید را در دل مردم ملکی پدیدار ساخته است.