انتقادها و اعتراض های زیر پوستی و در حالت خفقانی که از سوی نخبگان سیاسی ارایه می گردد هرچند با کمی احتیاط به امید احراز پستی هرچند حاشیه ای در دولت وحدت ملی است اما حقیقتی نهفته در خود دارد و آن اینکه: سالی که نکوست از خزانش پیدا است.
اشرف غنی که طلایه دار ادعاهای خرد و کلان می باشد و هرگاه یکی از اراکین یا ارگان های حکومتی از کاری باز می ماند خود قد علم می کند و گوی و میدان را بدست می گیرد تا یکه تازی نماید خزانی است که در سال کاری دولت وحدت ملی از امتحان خود سربلند بیرون نیامده است.
رییس جمهور و تنی چند از همراهانش در سفر به نپال و اشتراک در اجلاس کشورهای عضو سارک در حوزه جنوب آسیا که اولین نشست های رسمی چندجانبه وی بعنوان سکان دار کابل بود؛ نتوانست کاری از پیش ببرد و سیل ابراز نگرانی ها و خرده گیری های داخلی را به جان خرید.
وی در اولین گام های سیاست خارجی اش که می بایست بسا استوارتر، فرانگر تر و درازمدت تر تدوین و تبیین می شد؛ از خود تزلزل، ضعف و دوگانگی به نمایش گذاشت و در نتیجه یکی از فرصت های طلایی توسعه و ترقی در افغانستان به فنا رفت.
از منظری دیگر اجلاس سارک خزان نشست لندن است بدین معنا که چه با صحت ادعای محمد محقق، روسای جمهور و اجرایی به توافق رسیده باشند و چه این کذب محض باشد و پنج وزیر معرفی شده رای اعتماد نگرفته از لندن باز ماندند؛ لندن هم حاصلی برای کابل نخواهد داشت.
عبدالله و اشرف غنی که قریب به دو ماه پس از مراسم تحلیف کمی تا قسمتی باشکوه و تاریخی شان در ارگ ریاست جمهوری، بدنه دولت وحدت ملی را ترک های عمیق زده اند چه با سرپرست های حکومت پیشین چه با وزرای پیشنهادی چیزی جز آنچه در نپال رقم خورد در لندن رقم نخواهند زد.
ناگفته پیدا است که تا زمانی که ابتکار عمل و مشارکت فعال در دست عوامل داخلی نباشد و روسای جمهور و اجرایی فقط ملعبه دست کشورهای همسایه، منطقه و غرب باشند تغییر افراد جایگاه افغانستان را تغییر نخواهد داد. از این رو لندن همان نپال با ازدحام بیشتر است و بس!
اولین مقدمه و ابتدایی ترین الفبای سیاست خارجی برای ارگ نشینان و تمامی آنانی که چشم به چوکی و دالر دوخته اند این است که از اشتراک در کدام نشست چه می خواهند؟ چه تغییری با حکومت پیشین برای مطالبات و مواضع خود متصور اند و تبعات کوتاه مدت، میان مدت و درازمدت آن چیست؟