انهدام انبار مهمات جنگی جمیعت اسلامی در پروان، به هیچ وجه «تصادفی» نیست. عملیات آمریکایی ها هوشمند و برنامه ریزی شده است. این حمله، آغازی لاقیدانه به هدف برهم زدن طراحی قدرت در مسیر کابل، سالنگ است. محور نظامیان به رهبری والی بلخ به منظور خنثی کردن پروسه «انتقال جنگ» به آسیای میانه عقبه خود را در پروان و سالنگ تعیین کرده است.
علاوتا این زرادخانه در نزدیکی پایگاه بگرام قرار داشت و موجودیت چنین ذخیره گاه در آینده از نظر آمریکایی ها به سود امنیت پایگاه نبود. این نخستین بار است که قوای آمریکایی، یک پایگاه مربوط به یک گروه متحد خود را تخریب می کند. آمریکایی ها احتمالا پس از یک رشته راکت پراکنی ها به حریم پایگاه بزرگ بگرام، عملیات پیشگیرانه را شروع کرده اند.
برخی گزارش های نشر ناشده می گویند که این عملیات به درخواست حکومت مرکزی صورت گرفته است. این گزارش ها مقرون به واقعیت است. امنیت ملی بارها از تحرکات مشکوک در بایان به وسیله دسته های تازه ظهور به سران ارگ خبر داده بود. حتی به فرمانده جان احمد در اینباره تذکراتی داده شده بود.
دیپوی فرمانده جان احمد بایانی از گذشته وجود داشت و آمریکایی ها از آن مطلع بودند. علت تخریب دیپو آن است که ترکیب و موازنه قدرت در کابل، به بهای غروب ستاره جمیعت اسلامی در قدرت سیاسی، به هم خورده و از سوی دیگر، شماری از سران تنظیمی از جمله استاد سیاف و بسم الله محمدی، دیپوی قدیمی را با ارسال محموله های فراوان مهمات، (خصوصا در زمان حضور بسم الله در وزارت دفاع و داخله) غنی ساخته بودند.
در حالی که کارزار گسترش دسته های داعش و طالب در شمال گرم شده است، نابودی زرادخانه بایان، (در سطح وسیع تر) یک پیام سر راست و جدی به آدرس مرکزیت جمیعت در شمال و همچنان چشم زهری است به سیاف، بسم الله محمدی و اسماعیل خان که در این روزها سرگرم تدارک یک حرکت اعتراضی جدید نسبت به روند اوضاع در شمال می باشند. پیام این رویداد به آن عده سران نظامی مجاهدان نیز است که اکنون مرکزیت خود را در اطراف استاد عطا مستقر کرده اند.
تاریخ در افغانستان، هر ازچند گاه، دُهل خود را سرچپه می کوبد.
بدین ترتیب، داکتر عبدالله در برابر فشارهای فرسایشی داخلی قرار گرفته است. واکنش عبدالله، هرچند با خشم و بدرقه رسانه ای همراه باشد، نتیجه اش، تشدید اختلاف ها تا سرحد کنار روی از دولت خواهد بود.