در ماه گذشته، ایالات آمریکا ۱۲ تروریست بد نام فعال، در سازمان های مختلف در سوریه را به هلاکت رسانده است. این تروریست ها، کهنه سربازان جنگ های بسیاری از دهه ۸۰ در افغانستان، مصر، سوریه، چچن و عراق بوده اند. هدف قرار دادن این تعداد مامور بلند پایه در نقاط مختلف کشور و در مدت زمان کوتاه نشان می دهد که سوریه چگونه تبدیل به یک بوته محک برای حرکت های به اصطلاح جهادی در پنج سال گذشته شده است.
به تازگی دو تروریست معروف مصری با حملات هوایی آمریکا در ادلب در خودروی خود کشته شدند. یکی از آن ها رفاعی طه المصری (Refai Taha Al Masri)، یکی از پایه گذاران گروه بنیادگرا به نام جماعت اسلامی بود که متهم به کشتار الاقصر در ۱۹۹۷ هستند و در آن واقعه ۶۰ گردشگر خارجی قتل عام شدند.
دومین نفر، ابو عمر المصری (Abu Omar Al Masri)، کهنه سرباز جنگ چچن و از نزدیکان ثامر صالح عبدالله (Thamir Saleh Abdullah) ملقب به عمر خطاب (Emir Khattab) است. او با هم رزم قدیمی خود در چچن، مسلم ابوالولید (Muslim Abu Al Walid)، سیف الله و صلاح الدین به سوریه عزیمت نموده بود.
به گفته خالد القیاسی (Khaled Al Qaysi)، متخصص عراقی در موضوع گروه های منطقه، رفاعی چند روز قبل از کشته شدن خود به سوریه آمده بود تا اختلافات بین فرماندهان جبهه النصره را سامان دهد و بین گروه های تروریستی سوریه، اتحاد ایجاد نماید. اختلافات ملیتی، یکی از ریشه های اختلافات گروه های بنیادگرای کشور بوده است. یکی از اختلافات بین فرماندهان اردنی در مورد جبهه النصره بوده که بسیاری معتقدند این گروه ها را به ویژه در جنوب سوریه، کنترل می کنند.
سخنگوی جبهه النصره، ابو فارس السوری (Abu Firas Al Suri) نیز در ۴ مارس 2016 در حملات هوایی کشته شد. ابو فارس، اهل مضایا (Madaya) نزدیک دمشق بعد از چندین بیانیه علیه برخی در احرار الشام و جبهه النصره که خواهان جدایی از القاعده بودند نزاع بین گروه ها را تشدید نمود. ابو فارس این حرکت را از طرف کشورهای منطقه برای تفرقه انگیزی در گروه می دانست و بیانیه های او را چیزی غیر از نگاه های داعش نسبت به گروه های منطقه که سعی در تمایل به نظم ژئوپولتیک منطقه دارند، نمی دانند.
همچنین آمریکا کشته شدن ابو عمر الشیشانی (Abu Omar Al Shishani ) را در ۱۴ مارس 2016 اعلام کرد، هر چند این خبر هنوز تایید نشده است. ابوعمر معروف ترین فرمانده خارجی در داعش بود که رهبری بسیاری از مبارزان در شرق سوریه را پس از عضویت این گروه در ۲۰۱۴ برعهده داشت.
ابو عثیر العبسی ( Abu Atheer Al Absi)، مردی که به خاطر نگاه های سخت گیرانه حتی در بین زندانیان صیدنایا (Sednaya) قبل از درگیری های سوریه شناخته می شد. او در سال ۲۰۱۱ در بین صد ها نفر مانند خود آزاد شد و در ۲۰۱۳ گروهی مستقل را تشکیل داد که بعدها به داعش پیوست. او یکی از فرماندهان اصلی در یاری رسانی به فرمانده داعش، ابوبکر البغدادی در اواخر ۲۰۱۲ در کنار زدن رهبر جبهه النصره، ابو محمد الجولانی بوده تا بتواند حکومت خود را در سوریه گسترش دهد.
مهم‌ترین فرد در بین کشته های گزارش شده، عبد الرحمان مصطفی القادولی (Abd Al Rahman Mustafa Al Qaduli) است که بیشتر با نام جنگی خود، ابو علاء العفری (Abu Alaa Al Afri)، ابو علی الانباری (Abu Ali Al Anbari) یا حاج ایمان شناخته می‌شود. مقامات عراقی چهار بار و مقامات آمریکایی دو بار مرگ او را اعلام کرده‌اند اما احتمالا این بار موثق است زیرا برخی حامیان داعش نیز در شبکه های اجتماعی برای او عزاداری نمودند. پنتاگون در ۲۵ مارس 2016 کشته شدن او را گزارش داد.
اطلاعات کمی از العفری وجود داشت و بسیاری از اطلاعات درباره وی نادرست بود. متخصصین امنیتی او را با یک افسر سابق رژیم صدام حسین اشتباه گرفته بودند اما او یک مبارز تروریستی از دهه ۸۰ در عراق بوده است. در ۱۹۹۸ او از شهر تل اَفَر (Tal Afar) در نزدیکی موصل به افغانستان رفته و در ۲۰۰۴ به القاعده در عراق پیوست. او از سال ۲۰۰۴ به عنوان مسئول عالی دینی در این سازمان به اشکال مختلف فعالیت داشته است.
در چند سال گذشته، وی امیر ولایت شده و از ۲۰۱۴ فرماندهی دستگاه امنیتی را بر عهده داشته است. شایعات زیادی وجود داشته که او سال قبل به لیبی رفته است. ابو علی الانباری، یکی از نام های جنگی او می باشد که به اشتباه به عنوان فرد دیگری تلقی می‌شده است.
از آن زمان، او یک فرد کلیدی در شکل دهی تفکر داعش به شکلی که امروز آن را می‌شناسیم بوده است. او در قریب به ۴۰ سخنرانی برای مفتی های این گروه که نگاه های سخت گیرانه داعش را دارند، ارائه نموده است و از رد دموکراسی های نوین تا تخریب اماکن مقدس برای صوفی و شیعه تا منع نماز خواندن پشت سر امام در نقاط مختلف جهان سخن گفته است. سخنان او پنجره ای به چگونگی منطق قبولاندن این دیدگاه ها به اعضای گروه، نشان می‌دهد که حتی برخی تروریست ها نیز این دیدگاه ها را قبول ندارند.
سازمان هایی مانند القاعده و داعش از حیث سازمانی توانسته اند بعد از هدف قرار گرفتن فرماندهان ارشدشان به حیات خود ادامه دهند. بیشتر اعضا و رهبران نیز قابل تعمیم بوده و گروه می‌تواند بدون آن‌ها ادامه دهد. کشتن رهبران بلند پایه در ماه های قبل تاثیر قابل توجهی در میدان مبارزه نداشته است. هر چند ممکن است تاثیری بر تغییر تفکر گروه داشته باشد، به ویژه که کشته شدگان عمدتا از چهره های ایدئولوژیک گروه بوده‌اند.